Archetyp współczesnego charyzmatyka na przykładzie ojców: Johna Baptist Bashobory, Emiliena Tardiffa MSC oraz Jamesa Manjackala MSFS. Część IV – Szacunek do Boga, świętych i Kościoła

„O Bogu jednak mów zawsze jak o Bogu, to jest ze czcią i pobożnie; nie dla szukania stąd dla siebie chwały, nie tonem kaznodziejskim, ale w duchu cichości, pokory i miłości”.

św. Franciszek Salezy

Jak o Bogu i Matce Bożej mówią święci?

  Sięgając po pisma świętych Pańskich nie sposób nie zauważyć – jak wielką miłością do Stwórcy płoną ich serca. Widać to nie tylko w samej treści owych dokumentów, ale przede wszystkim w sposobie wyrażania stanu duszy, poprzez bogactwo i odpowiedni dobór środków stylistycznych. Przytoczę tu kilka przykładów:

1. św. Tomasz á Kempis

   „O, gdyby nic innego nie było do roboty, tylko chwalić Pana z całego serca i pełną piersią! O, gdybyś nigdy nie musiał jeść, pić i spać, ale mógł bez przerwy chwalić Boga i poświęcić się wyłącznie sprawom ducha! O ileż szczęśliwszy byłbyś wówczas niż teraz, gdy służysz jeszcze ciału i jego potrzebom. O, gdyby nie było tych konieczności, a wystarczyłby nam pokarm duchowy, którego, niestety, tak mało kosztujemy!” ¹

2. św. s.Faustyna

   „Wiekuista Miłości, Głębio miłosierdzia, o Troista Świętości, lecz jedno Bóstwo, które dla wszystkich masz miłosne łono, jako dobry Ojciec nie pogardzasz nikim. O Miłości Boża, żywa Krynico, wylej się na nas, niegodne stworzenia Twoje; niechaj nędza nasza nie wstrzymuje potoków miłości Twojej, wszak dla miłosierdzia Twego nie masz granic”. ²

3. św. Ojciec Pio

   „Pan Jezus nie żąda od Ciebie, abyś z nim dźwigała krzyż przez całe życie, ale niosła mały jego kawałek, w którym mieszczą się ludzkie cierpienia”. (FSP, s.119) ³

Biorąc pod uwagę nawet te kilka przykładów, widać jak bardzo wzbogacają treść: apostrofy, liczne epitety, metafory, symbole, eksklamacje (wykrzyknienia) i inne. Dzięki zastosowaniu odpowiednich środków stylistycznych możliwe jest przekazywanie informacji na poziomie pozawerbalnym np. budowanie patetycznego nastroju czy oddawanie głębi uczuć. Nie zamierzam się tutaj rozwodzić nad zagadnieniami z języka polskiego, ale chciałam zauważyć, że dzięki bogactwu języka i jego funkcji, możliwe jest wyrażanie stanu emocjonalnego, wywołanie u odbiorcy wzruszenia oraz wprowadzenie w świat uczuć autora. Nie sposób nie poczuć płomienia miłości św. Faustyny, widząc jak wspaniałymi imionami oddaje chwałę Trójcy Świętej. Poprzez odpowiedni dobór języka i środków stylistycznych można też kształtować postawę człowieka. Z pewnością osoba, która zwraca się do Matki Bożej z najwyższą czcią, wychwala Jej zasługi pięknymi słowami, dzięki tym pełnym zapału modlitwom rozpali swoją miłość do Najświętszej Maryi Panny, np. „Witaj Królowo! Matko miłosierdzia, życie słodkości i nadziejo nasza, witaj!” Dlaczego więc z tej ogromnej skarbnicy jaką jest język polski wraz z całym arsenałem środków językowych tak oszczędnie korzystają charyzmatycy, zwłaszcza mówiąc o Matce Bożej?  

Bóg, święci i Kościół widziane oczami charyzmatyków

 

1. Ś.p. o. Emilien Tardif

   W książce „Jezus żyje” w rozdziale „Choroba serca i uzdrowienie wewnętrzne” mamy podrozdział Modlitwa, a w nim kilka nagłówków wraz z charakterystyką różnych rodzajów modlitwy; są to: – W imię Jezusa, – Przez krew Baranka, – Przez rany Jezusa, – Modlitwa w językach, i na samym końcu: – Wstawiennictwo Maryi. Sama sekwencja poszczególnych rodzajów modlitwy to jeszcze nic, choć naturalnie nie rozumiem dlaczego autor umieścił Modlitwę w językach przed Wstawiennictwem Maryi – jakby miała większy priorytet. – No, ale jak już mówiłam – to jeszcze nic – biorąc pod uwagę to, co znajdziemy pod nagłówkiem Wstawiennictwo Maryi, cytuję:

   „Także i o Niej będziemy jeszcze mówić, ale dobrze jest Ją włączyć właśnie tutaj, aby mieć spójną wizję tych fundamentalnych elementów modlitwy o uzdrowienie. Ona jest osobą posiadającą charyzmat uzdrowienia w sposób najdoskonalszy, gdyż Ona ma Jezusa, nasze zdrowie. Maryja stała pod krzyżem, na którym Baranek Boży został przebity za nasze grzechy. Wstawiennictwo modlitewne Maryi stwierdzone jest na całym świecie w sanktuariach maryjnych”. ⁴

   Ciekawi mnie – co autor rozumie przez : „Ją włączyć właśnie tutaj”? – O kim on mówi? Chce włączyć tutaj Maryję? – Strasznie dziwna ta wypowiedź i niewiele z niej wynika. Cały ten paragraf – jak dla mnie – jest strasznie chaotyczny i ciężko z niego dowiedzieć się jak modlitwa przez wstawiennictwo Maryi powinna wyglądać. A zwróciliście uwagę na to w jaki sposób o.Emilien mówi o Matce Najświętszej? – Głównie używając zaimków osobowych, choć przypomnę – może nie każdy pamięta – że zaimków używa się po to, aby zastąpić inną część mowy, i dzięki temu uniknąć powtórzeń. Budując wypowiedź zwykle w pierwszym zdaniu używa się konkretnego rzeczownika (np. imienia), zaś w następnych dopiero zaimka osobowego (ona, ją, niej), tak żeby dokładnie wiadomo było co on oznacza. – A tu coś zupełnie innego – wypowiedź naszpikowana jest zaimkami, a dopiero pod koniec wymienione jest imię Maryi. Powstaje pytanie – jaki może być odbiór takiej wypowiedzi? – Czy tak oddaje się cześć Matce Bożej – przez omijanie Jej Najświętszego Imienia ? Nie zauważyłam również ani jednego epitetu, który oddawałby cześć Matce Przenajświętszej. Może głupie porównanie – ale przypomina mi się jak moja koleżanka, po tym jak mąż od niej odszedł – nie mówiła o nim inaczej jak tamten, np. „Tamten ma przyjść dziś po dziecko.” Jak to czasem niewiele trzeba, żeby wyrazić ludzkie uczucia. A teraz przyjrzyjmy się jeszcze raz zakończeniu omawianego przeze mnie paragrafu: „Wstawiennictwo modlitewne Maryi stwierdzone jest na całym świecie w sanktuariach maryjnych.” Chociaż zdanie to nie jest w kategoriach logiki fałszem, to jednak wprowadza duże niedopowiedzenie; ja więc określiłabym je jako manipulację językową. Przecież każdy wie, że cała Polska modli się do Maryi, Jej wstawiennictwo jest przeogromne, jest Naszą Królową i naród polski wiele zawdzięcza Matce Bożej, sanktuaria są bardzo ważnymi miejscami kultu, ale to tylko fragment rzeczywistości. Teraz chciałabym, żebyśmy przyjrzeli się w jaki sposób o. Emilien Tardif się modli, bo rozmowa z Panem Bogiem – to przecież modlitwa, prawda?

   „Panie uzdrów ja, ale szybko, proszę, ponieważ mam wiele pracy” ⁵

   lub też

   „Jeśli chcesz , abyśmy tę książkę napisali, będziesz musiał dokonać więcej cudów i uzdrowień. Świadectwa mogą zginąć, ale Ty nie znikniesz.” ⁶

   albo

   „Ja się modlę, a Ty uzdrawiaj, jeżeli jednak nikt potem nie wyzdrowieje , to nie moja wina, ponieważ to nie ja jestem od uzdrawiania”. ⁷

   Najbardziej zaskakuje mnie ten rozkazujący ton wypowiedzi. – Nigdy nie ośmieliłabym się odezwać w ten sposób do Pana Boga. W kwestii ś.p. ojca Tardiffa dodam jeszcze, że toczy się proces beatyfikacyjny tego światowej sławy charyzmatyka.

2. Ojciec John Baptist Bashobora

   Zarówno w książkach, jak i konferencjach o. Johna Baptist Bashobory ciężko doszukać się miłości do Matki Bożej, za to można zauważyć coś zupełnie innego – a mianowicie sarkazm wymierzony w Świętych Pańskich – oraz krytykę księży katolickich. Poniżej podam przykłady:
   • Podczas konferencji Ojca Bashobory ( Zambrów 22.08.2015 , 8:15) duchowny w krytyczny sposób porównuje księdza otoczonego grupką dzieci na ołtarzu do Mojżesza, mówi: „Jeśli będzie się ksiądz modlił jak Mojżesz , to jest ksiądz w kłopotach”. – Ta wypowiedź pada, gdy ów ksiądz nie trzyma rąk wystarczająco wysoko, tak jak chciałby Ojciec John. – Czy można z takim sarkazmem mówić o świętym Mojżeszu? – Dlaczego nikt nie reaguje i tak bezkarnie pozwala się na obrażanie świętego proroka! ⁸
   • W książce „Uwierz Bogu Sercem” str 121 czytamy:

     „Dziś wierzący katolicy często wchodzą w różnego rodzaju duchowości, akupunkturę, jakieś anioły, medytacje buddyjskie i tak dalej”.

     Czy wobec powyższego nie powinniśmy wierzyć w anioły? – Przecież Biblia i Tradycja Kościoła nas tego uczą, Ojcowie Kościoła w wielu pracach dają dowody na istnienie duchów niebiańskich (m.in. „Traktat o aniołach” św. Tomasz z Akwinu).
   • W książce „Uwierz Bogu sercem”( str 188 ) przywołany jest pewien fragment Pisma Świętego mówiący o tym, jak Bóg przemówił do Mojżesza, aby ten wyprowadził lud Izraela z niewoli egipskiej. Ojciec Bashobora pisze: „Mojżesz uważał się niegodnym tego zadania. Powiedział Bogu, by wybrał kogoś innego, gdyż on jest zbyt słaby i się do tego nie nadaje.  << Nie na tym jednak polega wiara i pokora >>. Jak to nie na tym? – W takim razie na czym? – Ja pokorę rozumiałam zawsze w ten sposób, że – czuję się niegodna , zbyt mała wobec Stwórcy, jednak nie oznacza to, że nie podejmę się zadań , jakie mi przeznaczył, a wręcz przeciwnie z wielką radością i gorliwością przystąpię do działania, w Panu upatrując swej siły. A kimże jest o.Bashobora, żeby krytykować postawę Mojżesza? Czyżby kimś większym?
   Ojciec Bashobora krytykuje także księży katolickich oraz postawę wynikającą z nauczania Kościoła, np.

   „Kapłani nie powinni , jadąc do chorych , mówić im : taka jest wola Boża i musisz to znosić, czyli umieraj. Powinni modlić się za nich z wiarą , że Bóg może ich uzdrowić. Mają wołać do Boga , aby przywrócił choremu zdrowie”. ⁹

   – I to jest ta pokora, z której słynie o.Bashobora? Nic dodać, nic ująć! Pan Jezus nauczał: „Przykazanie nowe daję wam, abyście się wzajemnie miłowali tak, jak Ja was umiłowałem; żebyście i wy tak się miłowali wzajemnie”. (J 13,34) A co na to wielebny Bashobora? – Przytoczę tu historię, o której sam opowiada. W książce „Jesteśmy ambasadorami Boga na ziemi” (str. 112 -113). Ksiądz Bashobora opisuje swoją dyskusję ze współpasażerem w samolocie. Człowiek ten cieszył się dobrami tego świata i dziwił się, że on chociaż nie wierzy w Boga może cieszyć się bogactwem, zaś Afrykańczycy, którzy Boga czczą z gorliwością – żyją w biedzie. Bardzo zdziwiły mnie słowa, które Ojciec Bashobora wypowiedział do swojego rozmówcy:

   „Jesteś tak biedny w swoim sposobie myślenia, że po zjedzeniu tego całego jedzenia , którym częstują cię w Ameryce, w Europie, w Chinach – umrzesz jak warzywo. A dlaczego miałbyś być warzywem? To nie jest cel, dla którego jesteś tu, na ziemi. Ja jestem biedny, ale jednocześnie bogaty , bo kiedy umrę – wrócę do świata Królestwa Bożego i całą wieczność spędzę z Bogiem. A na tej ziemi jestem ambasadorem i reprezentantem Bożej mocy. Jestem królem, a ty warzywem„. ¹⁰

   – W życiu nie odezwałabym się tak do człowieka, a wy? – Jakiekolwiek nie byłyby jego poglądy… Ciekawi mnie skąd wielebny Bashobora wie, że całą wieczność spędzi z Bogiem, przecież po pierwsze – nie wiadomo czy na niebo zasłużył swoim dotychczasowym życiem, a po drugie – nie zna przyszłości i nie wie czy nie zbłądzi na swej życiowej drodze…

3. Ojciec James Manjackal MSFS

     Po przeczytaniu czterech książek o. James Manjackala mogę z pewnością powiedzieć, że misjonarz miłosierdzia o.Manjackal nie tylko nie zachęca do modlitw do Matki Bożej, ale może czytelnika od nich odwieść. – Dlaczego tak sądzę? – Z książki „Widziałem wieczność” dowiadujemy się, że kult Maryi jest przesadzony, w książce „Oto stoję u drzwi i kołaczę” czytamy z kolei: „Nawet Najświętsza Dziewica Maryja, która mocą Ducha Świętego poczęła Drugą Osobę Trójcy Świętej, jest tylko stworzeniem”. ¹¹ Takie ujęcie roli Matki Bożej, chociaż nie jest jawnym kłamstwem, bo naturalnie Maryja była stworzona przez Boga, jednak wprowadza pewien zamęt, kładąc nacisk na jej pochodzenie, zamiast na wywyższenie i chwałę na jaką Matka Najświętsza zasługuje. Misjonarz miłosierdzia James Manjackal MSFS w wielu miejscach pisze krytycznie o księżach katolickich, np.

   „W Kościele czasami możemy zaobserwować niepotrzebne napięcie pomiędzy strukturalnymi i duchowymi formami, dlatego, że niektóre grupy ludzi uznają siebie za „psów podwórkowych” starej tradycji, uniemożliwiając działanie Ducha” ¹² lub „Istnieje wielka liczba ludzi będących w grzechu zaprzeczania mocy Ducha w cudach i dziełach opisanych przez Jego Ewangelistów. Widząc wielką liczbę uzdrowień i cudów podczas publicznego spotkania z uzdrowieniem, jeden z dygnitarzy Kościoła skomentował to tak:’to są wszystko dzieła szatana!’ Ostatnio, ważna osobistość zajmująca kluczową pozycję w Kościele napisała do mnie ,”Ojcze czy mógłby Ojciec zaprzestać tak zwanych modlitw z uzdrowieniem!” świadomie czy nieświadomie, ci ludzie są w grzechu ciężkim!” ¹³

   – Czyżby podczas nabożeństw celebrowanych przez Ojca Manjackala dochodziło do jakichś ekscesów? – Myślę, że dla dobra i jedności Kościoła katolickiego, jeśli są jakiekolwiek nieporozumienia, to nie powinno się o tym rozgłaszać wszem i wobec. „Uwolnienie od przekleństwa prawa” autorstwa o. Jamesa Manjackala, niesłusznie nazywana „Katolicką książką na temat uzdrowienia drzewa rodzinnego” również zawiera obszerną i wielokrotnie powtarzaną krytykę księży katolickich. Ta krytyka niczemu dobremu nie służy – a już na pewno nie jedności; miejscami jest wręcz śmieszna np.

   „Jestem głęboko przekonany, iż podziały występujące w Kościele w przeszłości były konsekwencją grzechów niektórych papieży i biskupów. Także dzisiejsze problemy Kościoła są wynikiem grzechów biskupów i kapłanów. Dziękujmy Bogu za to, że w ostatnich czasach dał kościołowi świętych papieży. Jeżeli jakaś diecezja lub parafia boryka się z różnymi problemami, to z pewnością są one skutkiem grzechów obecnego lub któregoś z poprzednich biskupów czy proboszczów„. ¹⁴

To co napisałam w tym artykule – to zaledwie kropla w morzu – ale już teraz wiem, że o wiele lepiej sięgnąć po to co sprawdzone, czyli (Pismo św. + Tradycja) , czytać pisma świętych oraz wiarygodnych współczesnych duchownych, a nie szukać szczęścia, mocnych wrażeń i jakiejś fałszywie pojmowanej duchowości.  

Filotea